Vanochtend zijn we rond een uur of 6:00 opgestaan om de reis naar Como (TX) te ondernemen. De koffers stonden klaar en nadat we het bed recht hebben getrokken en Britt hadden aangelijn konden we vertrekken. Britt zag de bui al hangen, als ze ergens een pesthekel aan heeft dat is het autorijden dus ze trilde als een riet.

Britt is de komende dagen welkom bij Marcella en haar man die haar liefdevol opnemen in huis en samen met alle andere honden uitlaten en aandacht geven. Het zal voor Britt geen makkelijke week zijn maar wel goed om ook mee te maken....je leert het normale weer meer waarderen zullen we maar zeggen...

Op de paaszondag is het rustig rijden dus we zijn met een rustig gangetje van een 100 Km/hr richting Schiphol getuft. Ineke had een lang-parkeren plek geregeld waarvan we met een shuttle rechtstreeks naar Schiphol werden gebracht. Het inchecken verliep soepel. Ineke had gezien dat we in de KLM app nog geen bevestiging hadden van onze retourvlucht voor het stuk Dallas-Detroit dus dat moest nodig even gecontroleerd worden. We hadden de tijd dus dat hebben we op ons gemak gedaan. De betrokken functionaris zag, kwam en overwon en wist ons dus te vertellen dat het allemaal goed zou komen. Toen we wegliepen bij de balie zag Ineke in de app de vlucht ook al tevoorschijn komen.

We hebben heerlijk in de Starbucks ruimte rondgehangen totdat het tijd werd om naar de gate te gaan. Ook bij de gate verliep het soepel en zaten we prinsheerlijk op rij 33 A/B in de Airbus......no worries....het was een mooi nieuw vliegtuig waarschijnlijk voorzien van alle updates en voor mij erg belangrijk: voldoende beenruimte....Het ging om een vliegtuig van Delta en niet van KLM waarbij met iets meer respect met de passagier wordt omgegaan. Ik weet niet of maar hoop dat KLM een voorbeeld neemt aan de plaatsing van de stoelen zoals Delta dat doet.

Ik had me voorgenomen om te gaan bing-watchen en heb dus veel van ‘the Blacklist’ gedownload en ben nadat ik ‘ the Green Book’ op het vliegtuigsysteem had gezien er voor gaan zitten......heerlijk om zo je tijd te verdoen. Na een prima vlucht kwamen we in Detroit aan en konden we door de douane. We hadden een korte tijd om over te stappen dus het was zaak om snel door de douane te gaan, gelukkig heb ik een visum.......Hier ging iets niet helemaal goed. Ineke had haar ESTA en ik mijn H-visum (voor het werk). De vriendelijke dame (pas op voor vriendelijke oude dames) vroeg of ik voorzet werk of vakantie kwam en ik antwoorden; vakantie. Dat was dus het foute antwoordt......ik mocht me melden bij oom agent die opeens achter mij stond en werd meegenomen naar een hokje......In het hokje werd ik door officer Green gevraagd waarom ik naar de USA was gekomen en ik heb wederom uitgelegd dat ik van plan was om vakantie te vieren bij mijn schoonouders......of ik voor het leger werkte.....ja dat ook....nou, hij vond het knap stom dat ik niet even gezegd had dat ik ook nog wat werk zou gaan doen want nu moest ik alsnog een een ESTA aanvragen maar omdat hij dat zelf ook een beetje raar vond ging hij bellen met zijn baas en overleggen met z’n collega’s. Ineke had aan de andere kant van het hokje al even laten weten dat ze niet echt op me ging wachten en dat onze vlucht zo zou vertrekken....het overleg leverde op dat ik als de wiedeweerga een ESTA op moest maken en dat het wel twee uur zou kunnen duren dat die werd goedgekeurd dus dat ik waarschijnlijk mijn vlucht zou missen.....maar officer Green en collega’s hadden er ook wel lol aan om dit ‘systeem’. Te verslaan dus werd ik achter een PC van een van de mannen gezet en moest ik maar even heel erg mijn best doen om snel en nauwkeurig mijn ESTA in te schieten. Ondertussen werd op ‘hoog niveau’ onderhandeld of ik niet alsnog een A2 of A5 of A....stempel in mijn paspoort kon krijgen. De collega’s van officer Green hadden ook wel lol aan het geheel en hebben mij op geheel eigen wijze geholpen om de aanvraag ervoor te trekken. Nadat ik mijn stempel en de zegen van de hele club meekreeg (run Forrest run.....) werd ik op pad gestuurd en stonden er allemaal grijnzende mannen toen ik ze bedankte voor de bijzondere ervaring die we samen hadden dankzij ‘het vriendelijke oude dametje van de douane’ (die het helemaal bij het rechte eind had.......laat daar geen Kafkaiaans misverstand over bestaan).

Als enige door de detectieppoortjes heen op een drafje een verdiepeing omhoog, uitzoeken naar welke gate ik moest (A15). De Gate zat ergens halverwege een heel lang stuk en al rennend daar naartoe zakte de moet me in de schoenen......geen vliegtuig meer te zien. Opeens zag ik Ineke e zag ik toch nog een stukje staart van de Delta vliegtuigje en riep Ineke dat het goed kwam als ik bleef rennen.......

De dame bij de gate had Ineke al laten weten wat er nog een latere vlucht ging maar dat ze de gate zo lang mogelijk open zouden houden om me een kans te geven de vlucht te halen. Uiteindelijk had we nog tien minuten over en zat ik uit te dampen op rij 16 nu uiteraard wel shocking klem want dit was een binnenlandse vlucht en dat is toch weer een kwaliteitscatagorie lager dan trans-Atlantische vluchten.

Nog snel drie aflevering ‘Blacklist’ en toen stonden we weer aan de grond maar nu in Dallas. We liepen door de sluis een stonden vrijwel direct bij de band en zagen pa en moe Kempenaar aan de band zitten te wachten op ons. Ze zaten er net en terwijl we elkaar begroeten kwamen de koffers er ook aangerold.

Onderweg zeiden we tegen elkaar dat we best wel zin hadden aan iets en zijn we nog even neergestreken bij Denny’s waarna we rond half 11 lokale tijd thuis waren en gingen slapen. Daarmee kwam een eind aan onze eerste vakantiedag, Paaszondag. Vreemd om op een zondag als deze te reizen, we hebben daar toch voor gekozen. Dit jaar zijn de dagen die ik vrij ben kostbaar omdat we een grote dakrenovatie moeten doen en daar veel tijd mee opgesoupeerd wordt........